Η Ομορφιά του Ειδώλου...

Που κατοικείς. Που με βλέπεις. Δεν το ξέρω, όμως καταλαβαίνω.
Πάντα ήξερα πως θα έρθει η εποχή των ειδώλων. Των ξεπερασμένων εποχών, των άψυχων οντοτήτων, η ομορφιά σου.

Παράλληλοι κόσμοι...

 

Στο μέσα μου υπάρχεις ως άδηλη ψυχή. Με πηγαίνεις στα αριστερά - δεξιά όπως εσύ το δημιουργείς. Στο τέλος τα καταφέρνεις και χάνεσαι, μία αποτρόπαια σκέψη συνειδήσεων, ένας αργός μεθυσμένος άγγελος.

Το πέρασμα...

 Ότι αγγίζω χάνεται και εσύ φεύγεις στο μοιραίο φυσικό περιβάλλον. Δεν ξέρω το γιατί μα όλο αυτό είναι κυκλικό. Το πέρασμα είναι ασφυκτικό από τη μία κατάσταση στην άλλη, ενώ ο αγώνας της ασυνέχειας διαφορετικός.

Ασκητής των ονείρων...

 

Καινούργιοι δρόμοι που φαίνονται στο πέρας και ένα όνειρο που με διακατέχει αλλά αυτή τη φορά δεν έχει γυναικεία μορφή. Παράλληλα σύμπαντα που με αφομοιώνουν σε ένα παράξενο όνειρο. Γύρω μου λουλούδια και πουλιά να μου κελαηδούν. Πιο μακριά η θάλασσα να με καλεί.

Ουράνια λογική...

Ξεπερασμένες ιδέες, όνειρα και παράλληλα matrix, ξεπερασμένες συνιστώσες και τριγύρω το χάος.

Ένα άλλο βλέμμα πέρα από το όριο...

 

Ελεύθερος από όλα και όλους να τριγυρίζω σαν χαμένος υιός. Τίποτα δεν αγγίζει την άλλη πλευρά του μυαλού εκεί που σε εγκλωβίζει. Πηγαίνω από δω και από κει, περιπλανώμενος να βρω το χαμένο μυστικό. Κάπου είναι κρυμμένο.