Η Ομορφιά του Ειδώλου...

Που κατοικείς. Που με βλέπεις. Δεν το ξέρω, όμως καταλαβαίνω.
Πάντα ήξερα πως θα έρθει η εποχή των ειδώλων. Των ξεπερασμένων εποχών, των άψυχων οντοτήτων, η ομορφιά σου.Όμως εσύ είσαι ένα Είδωλο.
Με ακολουθώ ξανά στα περασμένα. Είμαι εκεί, δεν με βλέπω, αλλά είμαι . Οι εικόνες μου έχουν σβηστεί, παραμένει το είδωλο του σκοπού.
Είναι αυτοσκοπός το να είσαι ο μοιραίος άνθρωπος. Έστω και στην δεύτερη σκέψη. Συνειδητά αποκόπτομαι από τις ξεπερασμένες ιδέες μου. Σίγουρα δεν είμαι αυτός!
Μήπως είμαι όμως και κάτι άλλο. Το παιδί των λουλουδιών. Δεν ξέρω και οι άλλοι δεν μου λένε τίποτα .
Με κοιτάζουν απλώς να μιλώ κάπως παράξενα. Είμαι γι αυτούς ο '' Ουράνιος '' .
Ίσως να είναι η δύναμη της αφαίρεσης του σκοπού της ύπαρξης. Μία ανακατεύθυνση στο τώρα, χωρίς ταμπού και διαψεύσεις. Χωρίς το πήγαινε - έλα όλων αυτών που δημιουργούν το διαφορετικό άνθρωπο. Κάθε στιγμή που ορίζομαι, αυτοδιαψεύδομαι. Έτσι είναι η μοίρα του ανθρώπου, να μπορεί να καταργεί τον εαυτό του, αφού αποκλειστεί από το είναι του.
Τώρα το μαθαίνω. Είναι η Ψυχολογία, φίλε που καλύπτει τα κενά. " Κάθε απόρριψη οδηγεί στην λύτρωση ".
Έχω μάθει πλέον να διαβάζω το παραμύθι, που μου έμαθες. " Ότι είμαι ανώτερος από τους άλλους ".


Ουράνιος επί της Γης