Εξόριστος..

Μην με αγγίζεις μην με προσπερνάς. Χάρισε μου ένα χαμόγελο πιο λυτρωτικό από το προηγούμενο. 

Μακριά από τα όρια.

Μία μορφή στο απέναντι μπαλκόνι να κοιτάζει κάτω.
Μία σκέψη που την ξεπερνά, ένα ερώτημα που παραμονεύει. Όλα γυρίζουν κυκλικά, όλα κατευθύνονται πιο πέρα από αυτό που αγγίζεις. Λόγια σκληρά με μπόλικη βία που δεν γυρίζουν πίσω. Τιμωρία ?

Θύμα των Ονείρων...

Σκέψεις που γίνονται κάθε μέρα, αλλά οδηγούν στο ίδιο. Ο ίδιος πάντα, πάντα ο ίδιος. Γράφω για μένα με ένα περίεργο τρόπο σε ένα τρόπο, που ίσως να με καταδικάζω.