Μια όαση στα μάτια μου, μια διαρκή εγρήγορση, ένα παραπάνω κρύος αέρας και εσύ μακρυά να με κοιτάς και να χάνεσαι. Τριγύρω μου άνθρωποι συνηθισμένοι, αγχωτικοί και περίεργοι, εγώ συμπεριφέρομαι άτσαλα, ένας εξόριστος μακριά από τη φυλακή του.
Ένα σου χαμόγελο μία δόση λύτρωσης και μετά να απομακρύνεσαι, λες και δεν σε αγγίζω άλλο, λες και είναι το πρόστυχο σκηνικό που σε μπερδεύει. Γυρίζω πίσω, ξύνω πληγές, με καταδικάζω, ψάχνοντας για τη συνέχεια η οποία μοιάζει μπερδεμένη και στο τέλος δε βγάζει πουθενά.
Άδειοι κόσμοι, άυλες μορφές που με εξοντώνουν, ένα δάκρυ σου περίεργο και αποκαλυπτικό και εγώ τίποτα. Ένας εξόριστος που ταξιδεύω χωρίς σύνορα, μια καλύτερη σκέψη που θέλω να κάνω μα δε έρχεται.
Ξεπερνώ τα δύσκολα, φεύγω πιο πέρα, μακριά ένας παράδεισος, είναι η μορφή σου ίσως το αλλόκοτο βλέμμα σου. Μου μιλάς συνέχεια για του αύριο, όλο το ίδιο είναι, δεν κάνεις όμως κάτι για να το αλλάξω, αγχωτικές προβολές δίχως καμία αλλαγή και η ζωή συνεχίζεται.
Ένα σπίτι που περνώ ξανά από κει, που δεν υπάρχεις, κάτι συνέβη, κάτι σε παίρνει και χάνεται η μορφή σου.
Κι εγώ εξόριστος να γυρνώ από δω και από κει πιστεύοντας ότι σε ξέρω, στην άλλη μεριά της πόλης να έρχομαι και να μην σε βρίσκω και να ονειροπολώ. Κάποιες στιγμές που δεν θα ξανάρθουν, ένα μυστήριο που σε περιβάλλει, δεν σε περιμένω πια.
Χάνομαι μαζί μου.
Ουράνιος επί της Γης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου