Ότι αγγίζω χάνεται και εσύ φεύγεις στο μοιραίο φυσικό περιβάλλον. Δεν ξέρω το γιατί μα όλο αυτό είναι κυκλικό. Το πέρασμα είναι ασφυκτικό από τη μία κατάσταση στην άλλη, ενώ ο αγώνας της ασυνέχειας διαφορετικός.Έτσι χάνομαι στις εμπειρίες που παραμονεύουν στο μέλλον. Γύρω μου φευγάτες σκιές, είδωλα και λάθος ματιές. Ένα υπέρ σύνολο στιγμών που τις διακατέχει ο αιώνιος φόβος της ασυνέχειας. Και έτσι χτίζω - γκρεμίζω μέσα μου και γύρω μου σαν πλανητικός ψυχικός υπεράνθρωπος.
Από τη μία η φευγαλέα ματιά από την άλλη το ξόρκι. Δεν εγκαταλείπω τα είδωλα και αυτό είναι το υπερβολικό. Όμως παρά ταύτα πιστεύω στον κόσμο μου και ξυπνάω μνήμες χαλάρωσης. Και τότε στρίβω στην επόμενη στροφή.
Ουράνιος επί της Γης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου